Kwartjesvinden is een gemakkelijke manier om aan den kost te komen.
Dat's een uitgemaakte zaak.
Alleen… je moet het kunnen.
Dat ondervonden Micky en zijn kornuiten.
Micky was niet om zoo te zeggen een echte boef.
Hij was alleen maar een linke jongen, die kans zag handig een spel kaarten zoo in te richten dat ie er alleen maar mee kon winnen.
Zijn vrienden waren iets minder link en konden Micky alleen maar helpen met het opmaken van de zoo zuur verdiende centen.
Ze liepen dud door de loopgangen van den sneltrein Parijs-Marseille en gluurden door alle raampjes naar een geschikt slachtoffer.
Aha ja, die moeten ze natuurlijk hebben.
Daar zit de graaf van Deux~Ponts, oud, zeer waardig, maar bekend staande als een hartstochtelijk speler.
Maar de graaf is gauw op zijn waardige tentjes getrapt, dus voorzichtig ermee omgaan.
Ja, Micky betrok geregeld over in aanmerking komende vooraanstaande persoonlijkheden zijn inlichtingen en wist dus, hoe hij zijn klantjes moest aanpakken.
Aan het eerstvolgende station kwam eerst Micky de eerste klasse cuopé binnenstappen bij den grijzen graaf.
Ee oogenblikje later kwam Tom binnen.
Natuurlijk deden ze alsof ze elkaar niet kenden.
Toen de trein een poosje onderweg was, ontwikkelde zich als vanzelf een gesprek tusschen de tweecompagnons en kwam het ook zoo ongemerkt op kaarten, ,, het zou wel een prettige kaart leggen.
Als we partners hadden.
Schiphol 1938
De graaf schrapte zijn keel.
Als U nog één partner kunt vinden, will ik de vierde man wel zijn``.
Dat ging gemakkelijk.
Zelfs nog voordat Bert ,, toevallig´´ binnenkwam.
Waar bleef die vent nou?
Nu, Tom zou wel eens naar een vierdeman gaan zoeken.
Heerlijk argeloos was de graaf.
Als ei nu maar flink hoog wilde spelen.
Voorzichtig het spel opvoeren, dat moest de tactiek zijn.
Eerst om 100 francs.
Dat movht de graaf winnen.
Ha ja, zijn ooge schitterden, toen hij de briefjes naar zich toe haalde.
Hij zat er in.'
Nu om 250 francs.
Dat moest-ei verliezen, om hem te bewegen meer in te zetten om het verlorene glansrijk terug te winnen.
Mooi ook dat dat lukte goed.
De graaf kreeg een kleur van ergernis, maar stemde toe om nu om 1000 francs te spelen.
Nu kwam de spanning
Micky deelde de kaarten met groote vaardigheid en monsterde onderwijl de biljetten, die op het tafeltje lagen.
Toen gaf hij onder tafel Tom en Bert een schop tegen de enkels en wees met zijn oogen naar het geld.
Drie biljetjes van duizend francs lagen er.
Verder niets.
Toch knikten de beide partners haast onmerkbaar van ja.
Zij hadden hun biljetje wel neergelegd.
Dus moest de graag het vergeten hebben.
Micky legde even zijn vinger op den mond en vroeg met een klein knipoogje aan Bert: ,, Pardon meneer, U hebt nog niet ingezet.
"dan zou wel eraan denken, dat hij het vergeten had.
,, Welneen meneer", zei Bert, ,,ik heb betaald.
Ik geloof, dat die meneer het vergeten heeft.
En hij wees naar Tom.
Maar ook Tom schudde natuurlijk van neen en zei: Neen-neen, mijn briefje ligt er ook bij.
Hebt U het zelf niet vergeten?
Nog scheen de waardige graaf niets te snappen.
Onbewegelijk zat hij erbij en liet de ruzie langs zich heen gaan.
Zoo kon je hem er toch moeilijk in betrekken.
Micky werd heftiger, om den graaf ,,wakker te schudden".
Met een ruk stond hij op en beet Tom toe: ,,Meneer, wou U mij beschuldigen.
Als U maar weet, dat ik betaald heb hoor.
Als U zoo iets zegt.."
Ook Tom begreep de komedie.
,, Suffe graaf", dacht hij, maar hij liet zich niet onbetuigd op de woorden van zijn compagnon.
,,Nu", zei hij, ,,mijn briefje ligt er ook bij.
Als U zich zo heftig maakt, zou ik haast zeggen, dat dat erop wijst, dat juist U…"
Juist stond de trein stil en Tom tuimelde in zijn opgewondenheid hast tegen den waardigen graaf aan.
Misschien zou hem dat wel wakker maken.
Inderdaad, de graaf schraapte zijn keel.
Toen nam hij echter vlug een van de duizend francs biljetten weg, stak het in zijn zak en zei: ,,Ja, kijkt U eens, als de heeren nu reeds ruzie over geld gaan maken, trek ik mij liever terug.
Ik speel graag, maar het moet rustig gaan.
Ik moet er hier trouwens uit ook."
En voor de anderen van hun verbazing bekomen waren, had de graag reeds zijn koffetje gegrepen en liep hij met waardige passen over het perron naar een kruier toe.
Ja, de graaf was gauw op zijn teentjes getrapt.
Gelukkig, dat het toch maar een valsch bankbilljet was.
CZ.
