Ik heb in de gevangenis gezeten.
Neen, niet dat ik het ooit in mijn hoofd gehaald zou hebben een der wetten van ons goede vaderland te overtreden.
U weet wel, dat is niets voor mij.
Maar het gebeurde in de Nieuwe Wereld".
Het is trouwens al lang geleden, waarvan ik spreek, in den tijd, dat men zich in het land der onbegrensde mogelijkheden nog ergens over verbazen kon.
Ik reisde namelijk in dien tijd door Amerika als goochelaar.
In de grote steden waren de menschen ook toen al zoo wijs, dat ze niets van in 'n truckjes en kunststukjes weten wilden, maar in de dorpen in het Westen had ik ongekend succes.
Het waren gaten, waar men het woord ,.theater" slechts van overlevering kende, maar ik trad er op in gelagkamers of in schuren of stallen, waar een klein toneeltje werd geïmproviseerd en onder het schijnsel van bengelende olielampen (hetgeen mij overigens vaak goed van pas kwam ).
Op een kwaden dag nu, kwam ik op het idee om me te associëren met een maat, die me zou kunnen helpen met het inrichten van de toneeltjes en die kon helpen de spullen te dragen, die ik nodig had.
Welnu, al doende leert men (dat gaat ook voor goochelen op), en toen we nu toch met z'n tweeën waren ging zich ook mijn repertoire uitbreiden.
Ik kon nu opeens gedachten lezen, muntstukken van mijn eigen zakken in de zakken van mijn maat toveren en mijn requisieten laten onderzoeken en laten verklaren, dat ze niet geprepareerd waren.
Maar toen deed ik een reuze ontdekking.
Tegenwoordig staan ze in Amerika nergens meer voor en ze kunnen er menschen spoorloos van den aardbodem laten verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Nu wil ik niet beweren, dat ik hun dat geleerd heb, maar een feit is het, dat ik destijds kans zag een springlevende man spoorloos van het toneel te laten verdwijnen en dat alle Amerikanen, die dat wonder zagen stom verbaasd waren.
En dan daarbij, ik vroeg geen losgeld voor mijn slachtoffer.
Nu begonnen de zaken pas werkelijk goed te gaan en ik liet zelfs reclamebiljetten drukken, waarop de geheimzinnige ton voorkwam, waarin ik een mensch liet verdwijnen om er niet meer uit te komen.
Deze prachtige reclamebiljetten werden voortaan huis aan huis bezorgd in de gehuchten, waar ik naar toe zou gaan, zodat de cowboys en ranchers elkaar reeds dagen van te voren de verschrikkelijkste verhalen omtrent mijn magische krachten konden vertellen.
Voor het verspreiden van die strooibiljetten zorgde ook mijn maat.
Hij kwam dan een paar dagen voor mijn komst als dien doodonschuldig reiziger aan, bezorgde in den nacht bij de voornaamste ingezetenen de biljetten en sprak in den herberg over den groten tovenaar, die rondtrok en nu misschien ook deze stad de eer zou aandoen haar te bezoeken.
En zo kon het gebeuren, dat ik b.v. in Sisile met muziek werd binnengehaald, terwijl een speciale deputatie mij tegemoet kwam ter verwelkoming.
Hier beloofden de zaken eerst recht wat te zullen opleveren.
Ik vond er een ruime gelagkamer waar ik mijn bullen prachtig in orde kon maken, en hoewel ik mijn entreeprijzen, door de enthousiaste ontvangst aangemoedigd had verdubbeld, waren de beschikbare plaatsen reeds lang voor den aanvang der voorstelling uitverkocht.
Om acht uur moest ik beginnen, maar om half acht was de gelagkamer al veel te vol.
Ik neusde eens voorzichtig tusschen de gordijnen door waarmerkte duidelijk de nerveuze spanning, die de menchen gevangen hield.
Ik voelde wel, hier werd iets van mij verwacht, en ik besloot dus maar te beginnen.
Een luid applaus begroette me, toen ik de gordijnen open trok en daarna viel een diepe stilte in.
Ik sprak enkele woorden tot het publiek waarbij ik mij in het bijzonder tot den sheriff richtte. die mij op zijn beurt de eer had aangedaan zelf te komen.
Daarna begon ik.
Ik plukte een paar cigaretten uit de lucht, vertoonde wat kunstjes met kaarten, brak een lucifer in een zakdoek.
En scheurde een krant stuk. die toen opeens weer heel bleek te zijn.
Toen ik iemand op het tooneel riep om iets te onderzoeken. steeg de spanning al.
Daarna kwamen zaken aan de beurt, waarbij ik mijn maat noodig had en ik verzocht dus "dien meneer daar" eens te komen.
Nog meer steeg de spanning.
Een gouden horloge verdween, waarover ,,die meneer" zich vreeselijk kwaad maakte. een speelgoedkonijntje kwam uit zijn hoed te voorschijn, enz.
Toen vroeg ik brutaalweg: ,.Wie van de aanwezigen heeft lust te verdwijnen?"
Diepe stilte.
Het was voelbaar, hoe een huivering door de aanwezigen trok. maar niemand bood zich aan.
Daarom vroeg ik: ,.als u maar iemand wilt aanwijzen, dan zal hij moeten gehoorzamen en ik zal hem spoorloos laten verdwijnen.
"Verschrikt en wantrouwend keken de ranchers en cowboys elkaar aan.
Enkele handen grepen al naar kolossale holsters. maar toen viel hun oog op mijn maat, die als de onschuldige vreemdeling naast mij op het tooneel stond en eenstemmig werd hij natuurlijk als mijn aanstaand slachtoffer aangewezen.
Dat ging altijd op.
Steeds werd liever de ,,onschuldige vreemdeling" opgeofferd dan een van de eigen ingezetenen, al zouden ze sommige schurken ook nog zoo graag kwijt willen.
Ik rolde de geheimzinnige ton dus naar voren en verzocht den veroordeelde, dezen te onderzoeken.
Natuurlijk vond hij er niets verdachts aan, maar hij verzette er zich toch hevig tegen om erin te gaan zitten.
Ik was echter de sterkste, pakte den man eenvoudig op, zette hem in den ton, duwde hem naar beneden en sloot het deksel.
Stilte, doodsche stilte.
Muisstil zaten de ruwe. baardige kerels en volgden in ademlooze spanning mijn handelingen.
Dit was het hoogtepunt van den avond.
Plechtig sprak ik nu enkele tooverfermules uit over den ton, gaf een tikje op het deksel en na enkele oogcnblikken gooide ik het ding om rolde het naar de voorste rand van het tooneel, nam het deksel eraf en toonde aan de verbaasde toeschouwers, dat hij inderdaad leeg was. mompelende: ,.Geen bedrog dames en heeren en geen dubbele bodem...
" Maar mijn woorden werden al overstemd door een donderend applaus, dat aanhield, aanzwol en oplaaide - en toen plotseling overgiiig in een wild geloei en geschreeuw van: ,.Bedrieger, oplichter. schiet hem neer, zwendelaar."
Verschrikt keek ik achter me. en wat zag ik daar?
Mijn maat, de draak, afgunstig geworden door het stormachtige applaus en vindend, dat ook hem een gedeelte daarvan toekwam, had zich tot z'n middel boven het gat in den tooneelvloer, waar door hij was verdwenen, uitgeheschen, en boog nu dankbaar naar het publiek, terwijl hij beleefd zijn cowboyhoed afnam.
Enfin, ze hebben me niet gelyncht, maar daardoor kwam het in elk geval, dat ik in Sisile in de gevangenis heb gezeten wegens ,,publiekbedrog".
Dat mocht daar blijkbaar niet.
CEZET.
