Mijn oom Theodorus is van de week getrouwd en ik heb hem een felicitatie moeten schrijven.
Daar heb ik de redactie van de ,,Vliegende Hollander"door moeten laten wachten, want het was een heel moeilijk geval.
De zaak zat namelijk zóó.
Mijn oom Theodorus, kortweg Dorus, woont in Vledder en doet in turf.
Hij kon zich zoo'n beetje bedruipen en had vijf en veertig jaar lang kans gezien de klippen van het leven, die wij vrouwen noemen, te omzeilen.
Hij zou dan ook nooit met Eva Sitters getrouwd zijn, ware het niet dat zij een legaatje had gekregen.
Wel niet zoo heel veel, maar toch genoeg om zijn onbeteekenend turfhandeltje te veranderen in een flinken brandstoffen handel met een bestelauto en oome Dorus aan het stuur.
Neen, te lui om te werken is hij niet.
Ja, dat legaat, dat wist wat.
De deurwaarder Sitters, dat is d'r broer, waar ze in huis was, had nooit geweten dat hij zooveel vrienden in Vledder had, die graag een potje bier met hem dronken of thuis kwamen één-en-dertigen.
En dan z'n zuster het hof maken.
Maar de gemeene vent scheen z'n zuster gewaarschuwd te hebben dat het hun alleen om haar geld te doen was, want ze was tenminste niet erg toeschietelijk.
En dus kwamen de vrienden hoe langer hoe minder.
Alleen mijn oome Dorus en de timmerman Radmans, die weduwnaar was en vijf kinderen had, hadden het geld het hardst noodig en bleven dus trouw komen.
Nu is mijn oom, jammer genoeg voor hem, niet zoo van de tongriem gesneden als Radmans, die z'n complimentjes en gracieuze vleierijtjes de kamer in kiet dansen als muggen op een zomeravond.
En Theodorus probeerde die dingen dan wat lomp en onhandig na te zeggen.
Neen, het zou niet moeilijk geweest zijn te zeggen, wie deze ongelijke concurrentiestrijd moest winnen, ware het niet dat mijn oom zoo niet glad van de tong, dan toch pienter van hoofd is.
Op een avond, toen de deurwaarder Sitters de beide vrienden 's avonds om tien uur (en dat is erg laat in Vledder) de deur uitgebonjourd had, zei Dorus tegen den timmerman: ,,"t Is daar tegenwoordig niks gezellig meer, hé."
,,Nee," beaamde Radmans, ik denk tenminste dat ik er maar niet meer heen ga."
,,Ik ook niet,"zei mijn oom, ,,dan zie ik je morgen in de ,,Roode Leeuw" wel, dan kunnen we daar wat domineeën.'
,,Da's goed,"zei Radmans, tot morgenavond dan."
Dus trok mijn oom den volgende avond z'n goede pak aan en ging naar Sitters, waar hij Radmans reeds aantrof, toevallig ook in z'n Zondagsche spullen.
Ze toonden zich geen van beiden verwonderd en er werd weer gezellig ge-een-en-der-tigd.
En van de liefde werd nog steeds niet gesproken, behalve dan de fondant-achtige complimentjes, die tusschenbeide van Radmans radde lippen klonken.
Waarop Eva Sitters al geamuseerd begon te hinniken en die de vrouw van den deurwaarder zoo vlug mogelijk met een snibbige opmerking voor haar afweerde.
Het was duidelijk.
Op deze manier zou het turfhandeltje altijd wel een klein turfhandeltje blijven, als oom Theodorus niet nog meer pijlen op z'n boog had gehad.
Den volgende dag loopt hij zoo eens bij juffrouw Flap aan (dat is daar zoo ongeveer ,, The ears and eyes of the World") en zegt langs z'n neus weg: ,, Zeg, wat erg voor Eva Sitters, hé.'
,, Wat dan? Informeert het nieuwsbureau.
,,Nou ja, ik kom daar zoo dikwijls, maar ik mag er eigenlijk niet oiver praten, "zegt oom, ,,zal je het heusch niet verder vertellen?"
Verontwaardigd kijkt juffrouw Flap hem aan.
Zij iets verder vertellen! Stel je voor!
,,Nou dan."fluistert de handige oom haar in 't oor, ,,die erfenis, dat wordt niks hé.
Ze laten niet veel erover los, maar er is iets met die notaris of zoo, maar in elk geval krijgt ze geen cent.
Maar niet over spreken hoor,"
Dat beloofde juffroue Flap plechtig en toen ging oom met een gerust geweten op reis om turven te verkopen .
Toen hij een halve week later wee terug kwam. Was het in Vledder goed merkbaar, hoe juffrouw Flap haar geheim bewaard had.
Langs de straat stonden de menschen al in groepjes om het groote voorval te bespreken, en de vrouw van den bakker, waar oom theo een paar broodjes ging koopen begon direct: ,,en wat erg voor juffrouw Eva, hé meneer Dorus?"
,,Wat is er daan?"deed oom, alsof ie van de prins geen kwaad wist.
,,Nou, dat ze d'r geld toch weer kwijt is.
't Is toch wat te zeggen mensch.
Aks je denkt dat je d'r bovenop bent, en dan alles ineens weer foetsie."
,,ach", deed oom geheimzinnig, ,,wie weet waar 't misschien goed voor is.
Een mensch moet niet zoo hoog vliegen.
En bovendien, misschien is er nu wel een man, die iets voor haar wil zijn."
Hierop wist de bakkersvrouw niet beter te doen dan haar schouders op ter halen en te vragen hoeveel broodjes oom noodig had.
En 's avonds trok de handige oom opnieuw zijn mooie pak aan en ging naar de zwaar getroffen familie Sitters.
Tot zijn verwondering stonden de gezichten daar zelfs zeer somber, maar zooals gezegd, oom is een geslepen man en hij snapte wel, dat zij van de geruchten gebruik maakten om hem gelijk op de proef te stellen.
Welnu, hij zou de proef glanzend doorstaan.
Om te beginnen deed hij of hij nergens van wist, was vroolijk en drukte Eva langer de hand dan gewoonlijk.
Radmans was er natuulijk niet.
En na een poosje probeerde de deurwaarder Dorus vroolijke stemming wat te temperen door te zeggen: ,,Wat erg voor die Eva,Hé?
,,Wat dan?" vroeg oom opnieuw verwondering veinzend, ,, dat er gepraat wordt over dat geld?
Ik snap niet beste menschen, dat jullie je dat zoo aantrekt,"
Een en al verwondering in de kamer,
,,Ja,"ging oom verder, ,,net of een mensch alleen bij geld zijn geluk vindt.
Wil ik jullie eens wat zeggen, en vooral jou Eva.
Ik ben er in mijn hart juist blij om."
Des deurwaarders oogen schoten vonken, waar hij dacht aan nijd en afgunst.
Eva sloeg bedroefd de moede oogen neer en de vrouw van Sitters keek mijn oom aan of zij hem had willen verslinden.
,,Ja, ,, vervolgde oompje weer in de onheilspellende stilte, ,, want nu kan ik je iets vragen, dat ik nooit had durven vragen als je zoo rijk geweest was.
Eva, wil je nu mijn vrouw worden?
Niet om je nu uit de put te helpen, maar omdat ik al zooveel jaren lang in stilte je aanbidder ben."
Dat was hem goed afgegaan.
Snikkend zonk Eva aan Dorus' borst.
De deurwaarder had tranen in de oogen toen hij zijn aanstaande zwager de hand druktenen zelfs de stem van zijnj vrouw had iets zachtaardigs, terwijl ze zei: ,,Nou Dorus, ik had nooit gedacht dat er nog mannen waren die het goed meen en, maar nou zie ik toch, dat ik mij vergist schijn te hebben."
En eerst toen zag oom Theodorus op de tafel den brief van de notaris liggen, die zijn leugentje om bestwil tot harde werkelijkheid kwam maken.
Het legaatje voor Eva bleek te bestaan ui oude Russische stukken, die haar vroegere werkgeefster destijds voor haar veiling gesteld had, maar die nu totaal waardeloos zijn.
Vandaar dat het niet meeviel, om voor deze bruiloft een geschikte felicitatie te schrijven.
CEZET.
