Jansen is ,,pro Deo"lid van onze club.
Hij betaalt niet, hij drinkt niet en hij rookt niet, behalve wanneer een van ons hem wat aanbiedt.
Hij zit er maar bij, hij praat gezellig en wij laten hem er maar bij zitten uit piëteit.
Want Jansen heeft betere tijden gekend.
Hij bezuinigt nu.
Hij is gepensioneerd en het eenige, dat grooter wordt in zijn inkomen is het percentage, waarmee z'n pensioen wordt verminderd.
En Jansen is getrouwd, maar 't eenige waarop zijn vrouw hem onthaalt is opmerkingen omtrent zijn gedrag.
Ook heeft Jansen twee dochters.
En't eenige waarmee deze dochters graag bij hem komen, is de vraag: ,,Ouwe heer, heb je nog wat geld voor me.
De man bezuinigt en bezuinigt, maar z'n vrouwvolk doet alsof ze d'r niks van bemerken.
Ze koopen japonnen, drinken cocktails, rookrn sigaret na sigaret.
En als Jansen alleen thuis is, dan stopt hij heimelijk zijn pijpje met tabak van de sigatettenstompjes, die de dames voor hem hebben achter gelaten.
Maar ook hem is het grillige noodlot eens gunstig gezind geweest.
Toen hij veertig jaar in zijn betrekking was, dus kort voordat hij werd gepensioneerd, hadden zijn collega's gemeend hem te moeten vereeren met een kostbare Japansche vaas.
Dit meubelstuk was sindsdien terecht de trots van de familie geweest, maar natuurlijk moest het Jansen overkomen, dat hij het ding een maand of wat geleden kapot stootte.
Wel niet zoo erg, maar er zat toch een flinke barst in, zoodat ,,het mooi" eraf was.
U weet natuurlijk, wat Jansen deed.
Hij werd rood van schrik, transpireerde aan alle kanten en pijnigde zijn hersens om op een idee te komen om iemand anders den schult te geven.
Hadden ze nu maar een poes gehad!
Tenslotte draaide Jansen de vaas heel voorzichtig om, zoodat de barst althans voor 't oogenblik niet te zien was, en hij besloot nog meer te bezuinigen, teneinde het ooit zoo ver te brengen, dat hij het pronkstuk eens ongemerkt voor een onbeschadigd exemplaar zou kunnen omwisselen.
Slechts wie zich in een dergelijke situatie heeft bevonden, kan bevroeden wat de man in deze weken en maanden doormaakte.
En voordurend in de gestadige angst, dat de barst nog ontijdig ontdekt zou worden.
Maar in deze dagen was het, dat het grillige noodlot, waarvan ik reeds sprek, te zijnen gunste ingreep.
Doodeenvoudig.
Het dienstmeisje had haar vrijen deg en mevrouw Jansen ,,zwabberde"de kamer.
Dat is geen manier om een kamer te doen en als mevrouw zoo iets van het dienstmeisje of zelfs van haar dochters gezien had, had ze hem wel de les gelezen.
Maar niettemin, het gaar gauw en het zou ook goed gegaan zijn, als ze niet per ongeluk met den achterkant van den stok de kostbare vaas onzacht geraakt had.
,,Krak"zei het pronkstuk en er zat een fraaie barst in.
Resoluut draaide mevrouw het ding om, zoodat de barst aan den achterkant zou zitten en ze bij gelegenheid het diensmeisje wel eens de schuld kon geven.
Maar o wee, de tik was harder aangekomen, dan ze gedacht had.
Aan den andere kant liep de barst ook door.
Daar was niets aan te doen.
Iedereen zou dat zoo zien en zij kon toch niet de schuld van een dergelijke wandaad in haar eigenhuis dragen.
Dat Jansen ook niets voor een poes voelde!
Snel moverlegde ze.
Ze had nog een geheime spaarpot, bestemd voor een nieuwen bontmantel.
Hat ging haar wel erg ter harte, maar die zou er nu wel aan moeten gelooven.
Eindelijk had jansen dan toch genoeg gesapaard en op een middag wist hij door den achterdeur, de nieuwe vaas binnen te smokkelen.
Hij zou het ding zoolang onder in de linnenkast opbergen om te wachten op een goed gelegenheid om hem om te ruilen voor de gebarste vaas.
En, ei ziet, daar onder in den gebarste vaas.
Daar ligt al precies zoo'n vaas op een gunstige gelegenheid te wachten.
Jansen ziet het en hij lacht eens fijntjes.
Hij is niet dom, die Jansen.
Hij gaat weer naar beneden en bekijkt de gebarsten vaas.
Ja zeker, twee barsten, juist zooals hij dacht.
Nu neemt hij de kapotte vaas weg en zet de nieuwe, die zoo geheimzinnig in de linnenkast lag te wachten, ervoor in de plaats.
Verder schrijft hij op een stukje papier de woorden: ..Ik heb het wel gemerkt, en de nieuwe vaas op zijn plaats gezet", en legt dat briefje op de leege plaats in de kast.
Ten slotte gaat hij met zijn eigen nieuwe vaas terug naar den winkel wien hij zoo goed als dat mogelijk is, de situatie uiteenzet en die zoo menschelijk is, het ding terug te nemen, en met hat geld, dat Jansen nu terug krijgt, stevent hij regelrecht op de club aan.
We hebben dien avond veel gedronken en gerookt op kosten van ons ,,pro Deo"- lid en voor deze ééne keer ging Jansen laat naar huis, zonder angst voor de reprimande van zijn vrouw.
CEZET.
